26-08-2011

Na de ongegronde beweringen van de heer De Gucht over het aantal erkende personen met een handicap in België, kan een deel van de Belgische politieke wereld het niet laten er nog een schepje bovenop te doen.

Verleden woensdag heeft de N-VA verder overdreven met de verklaring « dat er 50% meer personen met een handicap zijn in Wallonië dan in Vlaanderen » ! Een uitspraak gestaafd met cijfers afkomstig van gegevens die ieder jaar door de FOD Sociale Zekerheid worden gepubliceerd ...

De Nationale Hoge Raad voor personen met een handicap (NHRPH) kan niet toelaten dat personen met een handicap aldus in een verdacht daglicht komen te staan. Personen met een handicap die tegemoetkomingen ontvangen hebben daarop recht, na een objectief onderzoek van hun dossier door personeelsleden van de Federale Overheidsdienst, op basis van wettelijke criteria.

Daarnaast moet eraan herinnerd worden dat de bedragen die personen met een handicap ontvangen zeker niet aan de hoge kant liggen. Ze volstaan vaak niet om al hun kosten te dekken.

De cijfers op de website van de N-VA zijn juist, maar onvolledig ! Er zijn immers die soorten tegemoetkoming die de wet heeft ingesteld: de inkomensvervangende tegemoetkoming (IVT), de integratietegemoetkoming (IT) en de tegemoetkoming voor hulp aan bejaarden (THAB).

In de tabel van de N-VA wordt evenwel enkel rekening gehouden met de twee eerste tegemoetkomingen. Een deel van de realiteit wordt aldus weggemoffeld ... Daarenboven blijkt daaruit een slechte kennis van de wetgeving: de IVT's en IT's die voor de leeftijd van 65 jaar werden toegekend kunnen verder uitbetaald worden na deze leeftijd: door de vergelijking te beperken tot de leeftijdscategorie 18-65 jaar bekomt men dus een vertekend beeld van de werkelijkheid.

Indien men rekening houdt met alle tegemoetkomingen, komen de Waalse personen met een handicap die van hun tegemoetkoming leven neer op 34,53% van het totaal aantal « rechthebbenden », terwijl de Waalse bevolking 32,27% van de totale Belgische bevolking uitmaakt.

Personen met een handicap die in Vlaanderen van hun tegemoetkoming leven vertegenwoordigen 58,09% van het totaal aantal « rechthebbenden », terwijl de Vlaamse bevolking 57,68% van de totale Belgische bevolking uitmaakt.

En het verschil heeft te maken met Brussel: daar ligt het aandeel « rechthebbenden » ten opzichte van de totale bevolking lager: 7,38% tegenover 10,05%.

Per slot van rekening zit men ver van de aangekondigde 50%. Zoals al te vaak gebeurt, werden de cijfergegevens selectief aangevoerd om zogezegd een stelling aan te tonen. Maar de bewijsvoering klopt niet wanneer men zich beperkt tot een deel van de gegevens: het opgeleverde beeld is vertekend, gemanipuleerd.

Naast cijfers en percentages zijn er oorzaken. Die uiteraard te maken hebben met de sociaaleconomische situatie. Voor Brussel moet onder andere rekening wordt gehouden met het feit dat een groot aantal personen die in de bevolkingscijfers voorkomen de voorwaarden niet vervullen om een tegemoetkoming voor personen met een handicap te bekomen. Dit is maar een van de verklarende elementen.

Er moet aandacht worden besteed aan alle elementen om een herziening van het Belgisch stelsel van de tegemoetkomingen voor te bereiden. Dit moet gebeuren op basis van degelijk wetenschappelijke werk. Deze taak werd toevertrouwd aan « Handilab », een onderzoek van het federaal Wetenschapsbeleid

De NHRPH vraagt al lang een herziening van het stelsel van de tegemoetkomingen: na kleine achtereenvolgende correcties is het stelsel te ingewikkeld, weinig begrijpelijk geworden, zelfs voor specialisten.

De onfatsoenlijke uitlatingen van deze week zijn het bewijs daarvan: de complexiteit van het stelsel zet de deur wijd open voor het verkondigen van allerlei verwarrende onwaarheden en manipulaties allerhande. Het wordt tijd dat dit dossier opnieuw op het getouw wordt gezet, dat jammer genoeg op de achtergrond is geraakt wegens een veel te lang durende regeringscrisis.